DNA واکسن­ها: DNA Vaccines

واکسن­های که امروزه مورد تایید هستند بیشتر شامل پاتوژن­های کشته شده، زیر واحدهای از پاتوژن­ها (مثل پروتئین­ها) و یا ویروس­های ضعیف شده هستند. واکسن­های غیرزنده از طریق القاء سلول­های T  CD4+ و مکانیسم­های همورال ایمنی ایجاد می­کنند، اما این ایمنی بلند مدت نمی­باشد. در مقابل واکسن­های زنده ضعیف شده هر دو سیستم ایمنی سلولی و همورال را تحریک نموده و ایمنی با زمان بیشتری ایجاد می­کنند. با این حال میزان تضعیف باعث کاهش ایمنی­زایی واکسن زنده می­شود و در مواقعی که تولید واکسن ضعیف شده قرار است چندین نوع (subtypes) ویروس یا پاتوژن را هدف قرار دهد، مشکل وجود دارد. نگرانی­هایی در مورد ایمنی[1] استفاده از هر دو نوع واکسن­های غیر زنده یا ضعیف شده وجود دارد. این محدودیت­ها باعث شده که نیاز به نسل جدیدی از واکسن­ها با ایمنی­زایی وسیع­تر، احساس شود (2).

مطالعه در مورد DNA واکسن­ها اولین بار در دهه 1990 شروع شد، در آن زمان گزارش شد که DNA پلاسمیدی تزریق شده به پوست یا عضله باعث القاء پاسخ آنتی­بادی به آنتی­ژن­های ویروسی و غیر ویروسی می­شود. ساده و سازش­پذیری[2] این رویکرد تهیه واکسن باعث جلب توجه زیادی در انجام مطالعات در زمینه آنتی­ژن­های ویروسی و غیر ویروسی شده است. در تئوری DNA واکسن­ها (بدون نیاز به یک پاتوژن تکثیر شونده) می­توانند همانند واکسن­های زنده ضعیف شده ویروسی ،باعث پاسخ­های وسیع ایمنی شوند.

اولین بار اثبات مفید بودن DNA واکسن با تزریق یک پلاسمید کد کننده هورمون رشد انسانی[3] (HGH) به موش انجام گرفت. در این اولین آزمایش ژن hGH با هدف ساخت پروتئین آن جهت درمان به پوست ناحیه گوش موش تزریق شد. چندین موش ایمن شده سطوح قابل توجه­ای از آنتی­بادی را نشان دادند. مشابه پاسخ ایمنی مشاهده شده در عفونت ویروسی یا واکسیناسیون ویروس ضعیف شده، تولید داخل سلولی پرتئین یا آنتی­ژن پپتیدی باعث القاء پاسخ­ سلولی بالایی از نوع Th1 می­شود. با این حال به خاطر تولید کم پروتئین (کد شده توسط DNA واکسن) در بدن پاسخ ایمنی از نوع Th2 پایین خواهد بود (3).

با توجه به مفید بودن DNA واکسن­ها در مدل­های حیوانی کوچک، در ادامه مطالعات کارآزمایی­ بالینی[4] آنها نیز انجام گرفت. یکی از چندین مطالعات کارآزمایی­ فاز I که از حدود 2 دهه پیش شروع شده، در مورد بررسی ارزیابی DNA واکسن ویروس HIV-1 به منظور کاربرد درمانی و پیشگیری است.

در ادامه سایر مطالعات انجام شده شامل DNA واکسن برای سایر آنتی­ژن­های HIV-1 ، آنتی­ژن­های سرطان، آنفلوانزا، HPV[5] ، هپاتیت و مالاریا بود. با این حال نتایج این مطالعات اولیه رضایت بخش نبود. DNA واکسن­ها بی­­خطر بوده و خوب تحمل می­شوند، اما ثابت شده که ایمنی­زایی ضعیفی دارند (2).

تیتر آنتی­بادی القاء شده خیلی پایین بوده یا وجود ندارد، پاسخ سلول­های T از نوع CD+8 به ندرت بوده، و همچنین پاسخ سلول­های T از نوع CD+4 نیز کم می­باشد. با این حال این مطالعه­ها نشان دادند DNA واکسن­ها می­توانند بدون خطر در انسان پاسخ ایمنی ایجاد کنند (2).

 یک DNA واکسن برای حفاظت اسب­ها در برابر ویروس West Nile برای استفاده در دامپزشکی تائید شده است. Bar-Or و همکارانش با استفاده از یک DNA واکسن کد کننده پروتئین پایه میلین (در بیماران ماتیپل اسکلروزیس MS)، توانستند تحمل ایمنی اختصاصی به آنتی­ژن را  ایجاد نمایند. DNA واکسن­ها علارقم پاسخ­های ایمنی ضعیف در انسان مزایای زیادی دارند (3).

اخیراً 43 DNA واکسن بیماری­های ویروسی و غیر ویروسی در مراحل کارآزمایی بالینی در حال ارزیابی هستند (جدول1). اکثر (62%) این کارآزمایی­های بالینی در مورد واکسن HIV (33%) یا واکسن سرطان­ها (29%) تحقیق می­کنند (شکل1). تقریباً نیمی (38%) از واکسن­های سرطان در مورد ملانوما می­باشند. سایر کارآزمایی­های بالینی باقی مانده در مورد واکسن آنفلوانزا، هپاتیتB و C، HPV، و مالاریا تحقیق می­کنند.

نظرات شما عزیزان:

mohsen

ساعت12:08---9 مهر 1395

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام واکسن دی ان ای از کجا میتونم تهیه کنم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: